jeroen taalman & hanz mirck
geduld
bestemming (12/14)
Bestemming
Steeds heb ik dezelfde weg gevolgd. Al dacht ik vaak
dat ik een afslag nam, verdwaald was, wegliep
Steeds dezelfde weg, soms te moe om te stoppen,
soms was het verwaarloosbare dat ik droeg te zwaar
Ik heb gehuild, gezongen, gehijgd, soms werden mijn stappen
verdubbeld, soms nam de echo me de terugweg af
Galmend, ritselend, knerpend, ruisend, Mijn mantel nam
het geluid in zich op, mijn schaduw deed de rest
Soms vastberaden, soms aarzelend, maar mijn wil
wees me de weg, in het ritme van mijn geloof
Soms nauwelijks hoorbaar, slepend, ongelijk
of zoals nu, zowat gebroken. Uiteindelijk loop ik
om neer te vallen, opgeraapt te worden,
en ten slotte gedragen